คือเป็นอยู่นะคะ พ่อแม่ไม่ปล่อให้ไปไหนกับเพื่อนกับฝูงเลย ตอนอายุ 15 เคยขอท่านแล้วแต่ท่านบอกยังไม่ถึงเวลาไห้โตกว่านี้ก่อน จนตอนนี้อายุ 17 แล้วคะก็ยังไม่ปล่อยให้ไปไหปไหนนเหมือนเดิมคะ รู้นะคะว่าเขารักและเป็นห่วงแต่บางครั้งมันก็เกินไปสำหรับวัยรุ่นสมัยนี้ ตอนนี้จะขอไปไหนแทบไม่กล้าพูดเลยคะ เพราะว่าขอกี่ครั้งกี่หน ก็ไม่ยอมให้ไปเลย ก็คำตอบเดิมๆว่าไม่ให้ไปจนรู้สึกว่าเหมือนโดนกักขัง อึดอัดคะ เวลาไปไหนทีก็ต้องไปกับพ่อหรือไม่ก็แม่เท่านั้น  จากที่ดูแล้วนะคะเหมือนพ่อกับแม่จะแคร์คำพูดของคนอื่นๆมาเลยคะ กลัวอย่างนู้นอย่างนู้นอย่างนี้ กลัวเราจะเสียคน แต่การขอไปไหนครั้งหนึ่งเราไม่ได้ขออกทุกวันแต่นานๆครั้ง เดือนละครั้งก้ยังไม่ได้เลยคะ เหมือนถูกกำหนดว่า จะต้องใช้ชีวิตอยู่ในแบบสมัยเมื่อเขาวัยรุ่นคะ
ในกลุ่มเพื่อนเรา เวลาไปไหนกัน จะไม่มีเราอยู่เลยคะ ทุกคนไปได้ยกเว้นเรา บางที่ก็รู้สึกแย่จนร้องไห้ การจะไปไหนกับเพื่อนกับฝูงเป็นสิ่งที่ยากสำหรับเรามากเลยคะ

ก็รู้น้ะว่าเปนห่วงแต่เราไม่ได้ไปทำไรที่ไม่ดีเขาควรเข้าใจมั่งไม่ใช่อะไรก็เอะอะโวยวายฟังเหตุผลกันมั่งได้มั้ยเห้อ...เราโตล้ะน้ะควรปล่อยมั่งก็รุ้ว่าเราอายุยังไม่เยะแต่เราก็มีคสามคิดน้ะว่าอะไรควรอะไรไม่ควรแต่ที่เราทำไปอยากให้เข้าใจอายุช่วงของวัยรุ่นบ้าง#ฝากถึงผู้ปกครองหรือพ่อแม่ของหลายๆคน
เพราะเด็กๆอย่างพวกเราก็คิดเป็น

บางครั้งก็รู้ว่าสิ่งที่ทำมันไม่ถูกต้อง แต่ตอนนี้เรามีลูกหนึ่งเป็นsingle mom แต่ยังต้องอยู่ในกรอบ ทำทุกอย่างเพื่อครอบครัว วันนี้มีแฟน อยากไปหาแฟนในวันที่มีวันหยุดตรงกัน (2-3ที) เราอยู่ห่างกันมาก ที่พลาดมาเคยพลาด เคยโกหก แต่วันนี้จะ 26 ปีแล้ว เปลี่ยนความคิดใหม่ จะไม่โกหก จึงบอกความจริง ปรากฎว่าไม่ได้รับอนุญาติ จนคิดว่าถ้าเราโกหก มันคงดีกว่าไหม อย่างน้อยกลับมาทะเลาะกัน แต่ได้ไป ดีกว่าไม่ได้ไป แล้วยังไม่กล้าสู้หน้ากันอีกเพราะรู้สึกผิด ถ้าพ่อให้โอกาสให้เราเรียนรู้มันคงโอเค แต่ก็เข้าใจหากพลาดมาคนที่ต้องอยู่ข้างเราคือพ่อแม่ แต่เราพลาดตอนอยู่กับท่าน อย่างน้อยก็มีท่านคอยอยู่เคียงข้าง หากวันใดที่ไม่มีท่านแล้ว ใครจะอยู่ข้างเรา ปล.ครั้งที่ 2 ที่ดื้อ

ที่เคยได้ยินว่าอย่าทำให้ท่าน(พ่อ แม่) ต้องเหนื่อย  ผมเฉลยให้ฟังครับ ตอนวัยรุ่นก็งง ทำไมต้องเหนื่อยขนาดนั้น ตอนนี้เข้าใจละครับ คือมันเหนื่อยจริงๆครับเวลาที่แก่แล้ว มันไม่เหมือนวัยรุ่น คือแค่อธิบายหรือเถียงกับลูก ก็เหนื่อยเหมือนวิ่งรอบสนามมา หายใจแทบไม่ทัน บอกตรงครับ ถ้าไม่ใช่ลูกนะ จะปล่อยให้ไปเจอดีด้วยตัวเอง แต่บังเอิญเป็นลูก ถ้าเจอดีคือไม่รู้จะได้มีโอกาศได้เจอหน้าลูกอีกมั๊ย อยากให้ลูกมีอนาคตที่ดี ให้พ่อแม่รู้จักเพื่อนๆเราก็ดีครับ ท่านจะมองคนขาดกว่าว่าใครดีไม่ดีด้วยไม่กี่คำถาม....นี่ล่ะครับข้อดีของการเคยเป็นคนมีมุมมองแบบพวกเราทั้งหลาย ผมถึงได้เข้าใจและมาเฉลยสิ่งที่ทุกคนคุ่นเคืองให้เข้าใจพ่อแม่ของเราครับ :)

ตอนแรกผมก็ไม่เข้าใจครับ แต่เมื่อวันนึงได้เป็นพ่อคนแล้วถึงเข้าใจ ว่าเรารักและหวงห่วงลูกแค่ไหน นึกถึงวันแรกที่ได้เห็นลูกลืมตามองดูโลก อาบน้ำ ล้างก้น เช็ดขี้ เช็ดฉี่ ทุกๆวัน ไปรับไปส่งโรงเรียน เช็ดขี้มูก สอน ก ถึง ฮ  วันที่มีความสุขร่วมกันในวันที่เรายังเล็ก บอกให้เลยครับ ชีวิตด้านนอกมันเสื่อมลงทุกวัน โอกาศโดนหลอกลวงสูงมาก   ผช หลอกฟัน ผญ หลอกแดรก มิจฉาชีพหลอกลวง ไหนจะคนเจ้าอารม ขับรถเร็ว เยอะไปหมด ถ้าวันนึงพวกท่านได้เป็นพ่อ แม่ ในอนาคต วันนึงพวกท่านก็จะเข้าใจผม เหมือนที่ตอนนั้นผมก็ไม่เข้าใจ ...รักท่านให้มากๆ ท่านคงเครียดและเหนื่อยกับสังคมเพื่อหาเงินมาเลี้ยงดูลูกๆ....

อายุ46ปีแล้ว กำลังจะขึ้นคานแล้วยังมีแฟนไม่ได้ พ่อแม่หวงกลัวจะโดนหลอกไปไหนคอยจับผิดสอดส่องตลอดเวลา มันใช่รึ

คุณได้รับการมองหาตัวเลือกสำหรับการซื้อของบ้านใหม่
ก่อสร้างสินเชื่ออสังหาริมทรัพย์, รีไฟแนนซ์รวม
หนี้วัตถุประสงค์ส่วนบุคคลหรือธุรกิจของเงินทุน?
ยินดีต้อนรับสู่อนาคต! การจัดหาเงินทุนได้ง่ายกับเรา
รอรับเงินที่คุณต้องการอย่างเร่งด่วนทำไม?
เรามีเงินสดที่จะกู้ บริการสินเชื่อทางการเงินของเรามีการรับประกัน 100%
ติดต่อเราในขณะที่เรามีอัตราการให้บริการทางการเงินอัตราดอกเบี้ยของเราต่ำและราคาไม่แพงอัตรา 2% อัตราดอกเบี้ยต่ำและราคาไม่แพง 2%
สมัครวันนี้และเข้าร่วมหลายพันของลูกค้าที่พอใจ
อีเมล์: zenithloanlimited@gmail.com

ขอบคุนทุกคน ที่ทำไห้รู้ว่ายังมีคนแย่กว่าผมอีกเบอ
ยอะ และขอให้กำลังใจทุกคนด้วยคับ

เราอายุ15 เป็นลูกสาวคนเดียวของบ้าน  พ่อแม่ไม่เคยรักเราเลย  แถมบังคับเราทุกอย่าง  ห้ามนู้นห้ามนี่ตลอด ไม่เคยมีชีวิตเป็นของตัวเองเลย ไปไหนมาไหนก็ไม่ได้ อยากทำงานก้ไม่ได้ทำ  ต้องทำไกล้พ่อแม่ตลอด  ปิดกั้นเราทุกอย่างเลย  คุยกับเพื่อนผู้ชายก้ไม่ได้ ขนาดคุญโทรสัพกับเพื่อนผู้หญิงเค้ายังจ้องจับผิดเลย จะไปไหนกับเพื่อนที  ก้ต้องรอพ่อแม่ว่าง  เเต่ไปกับใครต้องให้คนนั้นมาขอพ่อกับเเม่ด้วย  ไปได้แค่กับเพื่อนผู้หญิงอย่างเดียวเท่านั้น  คือแบบออกจากบ้านแต่ละทีนะ  ทุก10 นาที  ต้องโทรรายงานตัวตลอดอ่ะ  ว่าอยุ่ที่ไหน  ทำอะไร  อยุ่กับใคร  ต้องกลับให้ตรงเวลา    เห้อออ  คือเเบบบางทีคนมันเยอะอ่ะ เราไม่ได้ยินเสียงโทรสัพก้สงสัยอยุ่นั่นเเหละว่าทำไมไม่ยอมรับสาย   มีอีกเยอะอ่ะ  พิมเท่าไหร่ก้พิมไม่หมด  เข้าใจนะว่าพ่อกับแม่เป็นห่วง  แต่ก้ควรให้ลูกได้ทำอะไรด้วยตัวเองบ้าง
ให้ลูกได้หาประสบการณ์เองบ้าง   เข้าใจว่าผู้ใหญ่อาจจะคิดว่าเด็กสมัยนี้ไม่มีความคิดอะไรเลย  นอกจากเพื่อน  เหล้า  เบียร์  บุหรี่  เเละอื่นๆ   แต่บางทีมันก้ไม่ได้เป็นทุกคนหหรอกนะ   อยากให้พ่อแม่และผู้ใหญ่ทุกคนได้คิดสักนิดนะคะ  ที่เด็กทำทุกอย่างที่พ่อแม่บอกสั่งอ่ะ  เพราะเด็กรักท่านไง   เเต่ท่านก็น่าจะเห็นใจเด็กบ้างนะ      พิมไปไม่รุ้ว่าพ่อแม่จะเห้นรึป่าว   เเค่อยากระบายในสิ่งที่พูดไม่ได้   แค่นั้น.....

ก็อีกคนนึงละครับที่ แม่ไม่เคยเข้าใจในสิ่งที่ผมทำอะ มันบอกไม่ถูกอะว่าทำไม่ไม่เคยเข้าใจในสิ่งทีตัวเราเป็นพูดเเล้วก็อย่ากจะบ้าตาย

ขนาดสอบได้ที่1พ่อกับเเม่ยังไม่ดีใจเลย ไม่เคยฟังอาราย บ้านก้ไม่ให้ออก อยากตาย

เราก็เป็นคนนึงที่อึดอัดนิดนึงนะ เรามีปัญหากับแม่ค่ะตอนนั้นมันเป็นจุดสุดท้ายที่แม่ไว้ใจเรา
เพราะเราแอบไปมีแฟน เป็นการโกหกครั้งใหญ่ของเราเลยค่ะ จริงๆเราไม่ได้อยากแอบหรอกแต่ว่า
เราไม่มีที่พึ่งจริงๆ ก็เป็นลูกคนโตเราต้องรู้ทุกอย่าง อยากซื้ออะไนก็ต้องเก็บเงินเอง
อยากกินอะไรก็หาเอง แม่ไม่เคยสนใจจะดูเเลเพราะงาน เราก็เหงาๆยิ่งปกติเเม่เป็นคนเจ้าอารมณ์อยู่แล้ว
พอเหนื่อยๆเห็นอะไรขัดหูขัดตา ไม่มีที่ระบายจนต้องมาลงที่เรา ถ้าคนที่จิตแข็งคงเข้าหูซ้ายทะลุหูขวา
แต่เรามันจิตอ่อนก็เก็บไว้จนเก็บกดทุกคำพูดของแม่ เราก็หาที่ระบายโดยคนที่มีนิสัยรู้ใจเรา ก็มาเจอคนนี้นี่แหละ
แต่แม่รู้เราก็ต้องเลิก เเละก็เป็นจุดเริ่มต้นความไม่ไว้ใจของแม่ แม่ห้ามมีเพื่อนเป็นผช. หเามเล่นออนไลน์ไปพักนึง
และความรุนแรงในการกล่าวตักเตือนก็มากขึ้น เราเริ่มแย่ลงกว่าเดิมอีก
เราเรียนได้เกรดดีก็ไม่พอใจ เราสอบชิงทุนไปตปท.ได้ก็ไม่ให้ไป เราแข่งอะไรได้ไม่เคยชมเราเลย
มันแย่นิดๆแหละ มันเหงามากเลย ท้อมากเลย ก็ไม่เข้าใจว่าเราผิดขนาดนั้นเลยหรอ
ปล.เราก็ว่าแปลกนะ.....สำนึกบุญคุณได้แต่มันอึดอัดเมื่อต้องบอกว่ารักแม่
รู้สึกใกล้แม่ต้องทำดีกะแม่เพราะลดอารมณ์รุนเเรงของแม่ที่ขะกระทบจิตใจเรา ไม่ใช่ทำเพราะรักเลย
ก็ขอแชร์ไว้เท่านี้ เราอาจจะมีจุดที่แย่แต่ไม่แน่อาจจะมีคนมีจุดแย่กว่าเราเยอะกว่านี้ก็มี
แต่เราก็พยายามปรับตัว ขอเป็นกำลังใจให้ทุกๆคนนะค่ะ เมื่อคุณยังลืมตาและหายใจในทุกๆวัน
ในวันนั้นๆแม้จะมีทุกข์ แต่ความทุกข์นั้นจะสอนให้เราแข็งแกร่งและมีความสุขซ่อนแก่เราทุกคนเสมอ
สุดท้ายความทุกข์จะกลายเป็นมิตรเราเอง สู้ๆนะค่ะ✌✌
(2บรรทัดสุดท้ายมาจากคำสอนท่าน พระ ว.วชิระเมธี นะค่ะ ให้เคดิตทาานไว้ก่อนเดี๋ยวท่านจะน้อยใจ)

งานบ้านก็ทำสอบก็ไม่ตก เค้าจะเอาอะไรอีกอะ ผมกลับดึกเพราะไปร้านเกม เค้าก็บอกลูกเค้าเนียนก็ยังกลับมาา5โมงเลย เออมึงมีคอมให้ลูกมึงนิจะทำงานก็ทำไม่ได้ ป้าเหี๊ยๆโตไปไม่เลี้ยงมันหรอกคับ

คือตอนนี้ไม่รู้จ่ะทำยังไงดีครับ คือมันเบื่อไปหมด ทุกอย่าง มันเป็นความรู้สึกที่บอกไม่ถูก คือผม อายุ 17 มันเป็นแบบนี้มา ได้ 5-6 เดือนแล้ว คืออาทิตหนึ่งมันเป็นแบบนี้ครับ ตื่นเช้าไปเรียน ตอนเย็นกลับบ้าน กินข้าวอาบน้ำนอน เสา-อาทิต ตื่นเช้ามา อาบน้ำออกไปหาเพื่อนตกเย็นกินเหล้ากลับบ้านนอน จนมันรู้สึกว่ามันน่าเบื่อมันซ้ำซาก อีกอย่างหนึ่งคือครอบครัวผมอยากให้ผม เป็นทหาร ซึ่งผมไม่อยากเป็นเลย มันดูตีกรอบให้ผมเบื่อหนักเข้าไปอีก ผมเลยไม่รู้จ่ะทำยังไงดี ตอนนี้อยากออกไปเจออะไรใหม่ๆ อยากไปอยู่เงียบๆไม่ต้องคิดอะไรอยากหายไปจากตรงนี้มากเลย

พ่อแม่ด่าเราไม่เชื่อเราแล้วซำเติมแล้วมันผักดันเราอยากตาย ยายผมไม่เชื่อว่าผมอีกทำไงครับ แล้วเป็นคนหยุดบ่อยมากทำไง

คำแนะนำทั้งหมดที่กล่าวมาข้างต้น คงใช้ไม่ได้กับแม่ของหนู แม่ของหนูเป็นคนอารมณ์ร้อนตลอดเวลา อย่างเช่นวันนี้ หนูขอไปเที่ยวกับเพื่อน ไปซ้อมเต้น แม่ก็บอกว่า หาข้ออ้างเพื่อที่จะไปเที่ยว ทั้งๆที่ไปซ้อมเต้นกัน แล้วไม่ใช่แค่ครั้งเดียวค่ะ หลายครั้งแล้ว ถ้าขอไปไหนกับเพื่อน แม่จะถามว่า ไปไหน กับใคร ที่ไหน ทำอะไร กลับกี่โมง และให้เที่ยวแค่บริเวณห้างใกล้ๆบ้านเท่านั้น คือแฟชั่น และเดอะมอล แค่2ที่ ที่อื่นขอแล้วเขาก็ไม่ให้ไป บอกว่าไกลเกิน เขากลัวหนูตามคนอื่นไม่ทัน เพราะหนูเป็นคนเชื่อคนง่าย แต่ความคิดหนูคือ ถ้าเราไม่รู้จักเข้าสังคม เราจะอยู่กับสังคมได้ยังไง วันนี้ แม่บอกให้เราเลิกคบเพื่อน เพื่อนชวนไปไหนก็ไม่ต้องไป จะขังให้เราอยู่แต่ในบ้าน หนูก็ไม่รู้จะทำยังไงแล้วค่ะ จนปัญญาที่จะสรรหาคำมาปรับความเข้าใจแล้วค่ะ.

สวัสดีค่ะหนูคือผู้ที่มีความอึดอัดใจอยู่ในตัว ซึ่งเกิดจากพ่อและแม่ แม่อ่ะตัวสร้างความอึดอัดให้หนูเรย TT หนูอายุ14เดือนหน้าก็15ค่ะ อ่ามาต่อเลยโนะ คือแม่.. หนูเข้าใจรับรุทุกอย่าง หนูอายุเท่านี้แล้วนะไม่ใช่9-10 ที่ยังงอแงง้องแง้งอะไรขนาดนั้นน่ะ หนูก็คิดได้นะแม่ แยกแยะเป็นด้วย ว่าอะไรผิดถูก หนูรู้แม่ ความเป็นห่วงของแม่หนูซาบซึ้งมากนะแม่แต่อย่าพยายามตีกรอบจนหนาเกินไปได้ไหม หนูอึดอัดมากกกกก :( ก็ไม่รู้จริงๆว่าหนูควรไประบายที่ไหน ขอมาระบายความอึดอัดที่นี่ละกันเนาะ หื้อออออ.

ความรู้สึกอยากจะบอกว่าเราอายุ16จะ17เเล้ว คือพ่อเเม่ไม่ปล่อยเลยทั้งๆที่ตั้งใจเรียนมาตลอดขอไปดูหนังหลังสอบเสจกับเพื่อนก่อนปิดเทอม กินเคเอฟซีกับเพื่อนก้อไม่ให้พยายามบอกหลายรอบอธิบายโดยใช้เหตุผลเเต่พ่อเเม่กลับพูดคำเดียวว่า ไม่"!!คือทุกอย่างจบ เราก็ไม่เข้าใจนะว่าทำไมเขาถึงไม่ปล่อยเราสักทีเราก็อยากมีอิสระไปเที่ยวเฮฮาตามประสาเพื่อนๆ เราเห็นคนอื่นได้ไปเดินห้างเล่นเกมส์กับเพื่อนเราก้อนึก อิจฉาว่าเขาโชคดีที่ไปไหนมาไหนเองได้ เราอยากให้เขาเข้าใจบ้างว่าเราขอไปเราไม่ได้ทำไรเสียหาย เวลาโดนพ่อเเม่ด่า เขาด่าเราเอาตายเเบบไม่ใช่ลูก ขอดีๆเเล้วไม่ให้ก็ไม่รู้จะพูดยังไง โดนบังคับมาตลอดเราอยู่นาฏศิลป์รำมาเเต่ประถม พ่อบังคับให้ออกจากรำ คือทำไรไม่ได้เลยอยากทำไรก็โดนด่าโดนว่าตลอด เขาไม่เปิดโอกาสให้เราบ้างเลยเเม้เเต่นิดเดียว ทำไงยังไงดีพ่อเเม่ถึงจะเข้าใจเราสักทีอึดอัดมาก T_T

ตอนนี้ผมอายุ 20 โดนพ่อแม่บังคับทุกอย่าง จำความได้ก้ตั้งแต่อยุประถม ห้ามเท่ว ห้ามเล่นเกม ห้าม ฯลฯ อันนี้ไม่เท่าไหร่ แต่ที่เปนจุดเปลี่ยนชีวิตผมคือตอน ป.6 ที่ผมอยุรร.เอกชนแห่งนึงซึ่งมีนโยบายให้โอกาสเดกเห้ๆ(ที่พ่อแม่รวย)ที่โดนไล่ออกจากรร.รัฐ มาอยุในรร.นี้ พอเข้ามาไอ่เห้พวกนี้กร่างใหญ่ หาเรื่องสร้างความแตกแยกในรร.โดยการจัดกลุ่มเสนียดขึ้นมา ซึ่งคนส่วนใหญ่เหนดีเหนงามเลยเอาด้วย เพราะ รร.นี้แต่ละคนมีแต่ลูกคุนหนู พ่อแม่ตามใจ ทำไรผิดไม่เคยโดนด่าสักคน เล่นเกมวันละ 5-6 ชม.เปนปกติ แล้วมีวันนึง พ่อแม่ในกลุ่มลูกที่โดนจัดเปนเสนียดเข้ามาขอความช่วยเหลือจากพ่อแม่ผมว่าลูกมันไม่มีเพื่อน โดนรังเกียจ สังคมรังแก เท่านั้นแหละ พ่อแม่ผมบังคับผมให้เปนเพื่อนกะมัน แล้วในวันประชุมผปค.ก้ไปพูดพยามให้ยอมรับความแตกต่างระหว่างบุคคลเท่านั้นแหละ ไอ่พวกสวะสังคมมันพุ่งเป้ามาที่ผมเลย ผมเลยโดนรังแกตั้งแต่นั้นมาจนจบป.6 หลังจากนั้นผมก้ย้ายไปรร.รัฐ สภาพสังคมก้ดีขึ้นเยอะ แต่ความแค้นผมยังฝังใจอยุ ตอนม.2 เลยย้ายกลับรร.เดิมไปเอาคืน พอทำมันคืนหนัก มันสู้ไม่ได้ พ่อแม่มันฟ้อง ผมโดนด่าเปนสับดา แต่ตอนที่มันยกพวกมารุมยำตีนผมนี่พ่อแม่ผมไม่เหนเอาเรื่องมันเลย พอผมถาม พ่อแม่ก้บอกว่าให้อภัยมันเด๋วนี้ โคตรบังคับจิตใจ พอผมจบม.3 ย้ายไปรร.รัฐ ชื่อดังตอนม.4 ก้เจอสภาพความเหี้ยแบบใหม่ที่เน้นรังแกกันด้วยกระแสสังคม ซึ่งผมก้โดนรังแกไปตามระเบียบ แล้วพ่อแม่ผมก้ชอบย้ำทุกๆๆๆๆๆๆวันว่าผมเข้าสังคมไม่เก่ง จะเก่งได้ไงวะ โดนกักขังแต่ในบ้าน บังคับให้ทำตามที่พ่อแม่สั่งทุกอย่าง แล้วยังโดนจัดเปนเสนียดเพราะพ่อแม่ออกไปพูดอะไรโง่ๆอีก ก้รุอยุว่าเปนเสนียดแล้วจะแก้สถานะทางสังคมยากมากกกในสภาพสังคมที่มีแต่ลูกคนรวยใจแคบ พออยุในสภาพนั้นนานๆก้จะทำให้ทักษะสังคมแย่ลงเพราะอยุกะแต่พวกแปลกๆนี่แหละ ทำไรสังคมลูกคุนหนูก้ไม่ยอมรับขึ้นมาหรอก จนสุดท้ายผมหมดความมั่นใจในตัวเองทุกเรื่อง พอไม่มั่นใจก้พูดได้ไม่เตมเสียงก้เลยเปนเป้าให้พวกที่รร.รัฐ เล่นอีก ถ้าใช้กำลังก้ยิ่งโดนกระแสเพราะพวกนี้เก่งแต่ปาก ผมก้เลยพยามเรียนรุเรื่องการสร้างกระแส แต่ก้เอาชนะพวกที่ปากดีมานานไม่ได้ เอาชนะก้ได้แค่ชั่วคราวเพราะไม่มีพวก ทุกวันนี้ผมกลายเปนคนที่เข้าสังคมไม่เก่งก้เพราะพ่อแม่ใช้จิตวิทยาแปลกๆของพวก รศ.ดร.โลกสวยเลี้ยงผมนี่แหละ เหนหนังสือเลี้ยงลูกของไอ่รศ.ดร.ห่านี่เตมบ้าน พอเปิดอ่านถึงเข้าใจว่าพ่อแม่เอาวิธีเลี้ยงผมมาจากไหน ผมไม่เข้าใจทำไมทั้งๆที่พ่อแม่ผมเปนหมอแต่กลับแยกแยะไม่ออกว่าควรใช้จิตวิทยาแบบไหนเลี้ยงผม หรือเชื่อแต่ตำราหมอที่วิจัยแต่จากสังคมฝรั่งโลกสวย(แบบเหี้ยๆเสือกไม่วิจัยมาให้หมด) ผมเลยแอนตี้หมอ พอสอบเข้ามหาลัยเลยเลือกวิดวะ ทั้งๆที่ไม่รุว่าตัวเองชอบเรียนอะไร พอเข้ามหาลัยผมก้เลยต้องอยุเงียบๆเวลาอยุในกลุ่มเพื่อนเพราะไม่รุจะพูดอะไร ขาดประสบกานชีวิต เวลาเพื่อนๆนั่งเล่นไพ่ก้ได้แต่ยืนดูเพราะเล่นไม่เปน แต่ก้อายเพื่อนถ้าบอกว่าเล่นไม่เปน เลยโกหกเพื่อนไปว่าเล่นมาบ่อยจนเบื่อแล้ว พออยุในสภาพที่ต้องทนตัวเองที่เข้าสังคมไม่เก่ง แต่ต้องทน fake ให้คนอื่นเหนเราปกติ แต่ลึกๆก้กลัวหลุดพฤติกรรมที่น่ารังแกที่ติดจากพวกเสนียด ประกอบกะมีปัญหาหลายๆอย่างในชีวิตก้เลยกลายเปนโรคซึมเศร้าจนต้องหาหมอแดกยาทุกวัน แต่ก้ไม่อยากไปหาหรอก พวกหมอหัวสี่เหลี่ยมเก่งแต่แก้ปัญหาปลายเหตุตามตำรา แล้วในคลีนิกก้มีแต่เดก อย่างกะพ่อแม่อยากทำให้ผมอายเดกว่างั้นแหละ ประมานว่าตัวเท่าควายแล้วยังต้องมาหาจิตแพทเดก
มาดูชีวิตน้องผมบ้าง พ่อแม่รุว่าเลี้ยงผมผิดพลาดยังไงก้ไปปรับปรุงตอนเลี้ยงน้องผมตั้งแต่มันเด็กจนมันโต รุ่นมันก้ไม่ใช่ไม่มีเสนียด แค่พ่อแม่ผมไม่บังคับมันให้คบกะเสนียดก้แค่นั้นแหละ ตามใจเข้าไป พวกลูกคนเล็กอะ อยากได้ไรตามใจหมด มีไรตั้งเป้าหมายร่วมกะพ่อแม่ได้หมด พ่อแม่ทุ่มเทช่วยมันทุกทางที่มันอยากได้ อยากมี อยากเปน จนมันประสบความสำเรจทุกอย่าง แต่สุดท้ายมันกลับนำความสามารถของมันมาดูถูกเหยียบหัวคนอื่น แถมยังพูดใส่ผมอีกว่ากุอายหวะที่พี่เปนเสนียด ถ้าผมไม่ช่วยมันตอนมันโดนรุมยำ มันไม่รอดมาดูถูกผมทุกวันนี้หรอก ไอ่เดกสำออย ตอนโดนเพื่อนแบนแค่ 2-3 วันทำเปนร้องไห้ขี้มูกโป่ง ขาดความอดทน สะเออะหลงตัวเองคิดว่าตัวเองหล่อ ทั้งๆที่มันก้รุแก่ใจว่ามันหน้าเห้กว่าผม และหลายๆอย่างโดยกำเนิดมันสู้ผมไม่ได้ แต่พ่อแม่ก้ช่วยพัฒนามันจนแซงหน้าผมไปหลายอย่าง สนับสนุนมันทุกอย่างจนมันมีความคิดสร้างสรรค์สารพัด แต่กะผมนี่บังคับลูกเดวจนทุกวันนี้ผมเหลือแต่ความคิดในกรอบแคบๆ ขาดความคิดสร้างสรรค์ เซงชีวิตจนติดเหล้าบุหรี่เพราะหาทางออกไม่เจอ แต่พ่อแม่ก้ไม่สงสัยเพราะดูแค่ผลการเรียนที่อยุในช่วง 3.6++ เพื่อนๆก้คิดว่าผมก้แค่พวกชอบเท่ว ชอบดื่มสังสัน เอาง่ายๆคือผมปรึกษาใครไม่ได้ก้เลยมาลงในนี้แหละ บางครั้งผมก้เซงชีวิต เคยคิดว่าอยากตายแล้วเกิดใหม่มีพร้อมทุกอย่างที่ผมต้องการ มีพ่อแม่ที่เข้าใจ พร้อมรับฟัง ตั้งเป้าหมายไปด้วยกัน ให้ความรักลูกเท่ากันทุกคน เปนไปได้อยากเปนลูกคนเดว

ปล.พวกเสนียดที่พูดถึงไม่ใช่ว่าผมดูถูกนะ แต่สังคมมันดูถูก ลึกๆผมก้อยากจะช่วย แต่เอาตัวผมเองให้รอดยังยากเลย

เราอายุ14 มีแฟนอยุ่หนึ่งคนกำลังจะเลิกกันเพราะแม่ไม่ให้ไปเที่ยวไหนด้วยกันเลย ไม่เคยเข้าใจชอบเอาแต่ความคิดตัวเองเปนหลักที่เรากำลังจะเลิกกะแฟนเพราะเราสงสารเขาอยากให้เขาเจอคนที่สามารถไปเที่ยวกะเขาได้ไม่ใช่คนอย่างเราที่แม่ห้ามไม่ให้ไปเที่ยวเลย แม่ไม่เคยเข้าใจแม่คิดว่าตัวเองถุก เหนความรุ้สึกเราเปนสิ่งไร้ค่า มองเราว่าเราไม่น่าเชื่อถือ นี่มันยุค2016แล้วไม่ใช่ค.ศ1997น่ะ จะบ้าตาย อยากตาย อยากหายไปจากโลกนี้ อยากมีครอบครัวที่เข้ามใจเรา อยากไปไหนก้อได้ไป ไปไหนก้อไม่ต้องมากังวลแม่ ว่าเขาจะตามมา เขาชอบคิดว่าเราคิดไม่เปนอ่อนต่อโลก ....เราขอบอกเลยน่ะว่าการที่ปิดกั้นไม่ให้เราไปไหนแบวนี้ไม่ได้ทำให้ชีวิตของเรามันดีหรอกว่ะมัน มีแต่ความชิบหายที่จะตามมาน่ะ เราก้อเหนื่อยแล้วที่จะอ้อนวอนคำสวยๆงามพุดดีๆไม่ชอบต้องให้ก้าวร้าว ชอบขึ้นเสียงทั้งๆที่เราก้อเปนของเราอย่างนี้ก้อหาว่าเรากวนตีน ชอบว่าเราชอบเอาเราไปแข่งกับคนอื่นมันโครตอึดอัดเลยน่ะเว้ยถ้าทำได้น่ะเราอยากอยุ่คนเดียว เปนอิสระทำงานเลี้ยงตัวเองถึงจะ14ก้อเถอะ เห้ออออ เขาไม่เคยเข้าใจเรา คิดว่า มันไม่เหมาะไม่ควรชอบคิดว่าเราจะทำไม่ดีนั่นนุ่นนี่ ทั้งๆที่เรามีความคิดแล้วเรารุ้ดีอะไรควรไม่ควร เราไม่ได้บ้า ที่จะต้องมานั่งทำงานบ้านทั้งวัน จะให้ทำทุกวันเลยหรอ คิดถึงจิตใจเราบ้างดิว่ะ เราก้ออยากได้อิสระบ้าง ไม่ใช่อะไรๆก้อปิดกั้น ไม่ให้ไปเที่ยวไม่ให้ไปนุ่นนี่กับเพื่อนหรือแฟนเลย คือถ้ามันตะขนาดนั้นเราว่า เราไม่น่ามีชีวิตอยุ่ ถึงอยุ่ไปก้อไม่คุ้มค่าหรอก

ิเราอายุ17 ปีนี้ก็ 18แล้ว เรียนสายอาชีพสาขาไฟฟ้าเราเป็นผู้หญิงคนเดียวในห้อง เราอยากมีอิสระมาก อยากไปเที่ยวกับเพื่อนออกข้างนอกได้คนเดียวแบบไม่มีพี่ไปด้วยเวลาเราขออยากไปเที่ยวกับเพื่อนก็ไปไม่ได้ก็รู้ว่ามีแต่ผู้ชาย แต่ตอนเราขอเราก็แค่ถามไปว่า 'ถ้าเกิดเราอยากไปเที่ยวกับเพื่อนได้รึป่าว' แต่แม่บอกว่า 'ไปไหน กับใคร ไม่ให้ไป!!' พูดเสียงตะคอกใส่ 'เราทำไรไม่ถูกเลยเราแค่ถามไปบอกมางี้คือยังไงก็ไปไม่ได้ เราเลยหันหลังกลั้นร้องไห้ แม่เลยพูดขึ้นมาว่า 'อะไรแค่นี้ไม่พอใจเหรอกูไม่ให้มึงไปแค่นี้ไม่พอใจเหรอ!' เราไม่กล้าขอแม่ไปไหนเลยเพราะรู้ว่าขอก็ไมให้ไปกลัวที่จะโดนด่า แม่บอกเราว่าถ้าลูกคนไหนที่อยากไปเที่ยวตอนกลางคืน อย่างเด็กคนอื่นมันคนนั้นไม่ใช่ลูกกู ถ้าไม่พอใจอยู่ก็ไม่ต้องอยู่ ขนเสื้อผ้าออกไปจากบ้านได้เลย และไม่ต้องมาเรียกกูว่าแม่ ลูกเหี้ยๆแค่คนเดียวกูตัดได้ สงกรานอยากไปเที่ยวยังไม่ได้เลย ต้องนั่งขดอยู่บ้าน ทั้งวัน ปีใหม่เห็นเพื่อนฉลองอยากไปด้วยก็ไปไม่ได้ ต้องนั่งๆนอนๆอยู่บ้าน วันเกิดเเพื่อนก็ไม่เคยไป อยากมีอิสระมาก เวลาเราเห็นเพื่อนไปเที่ยวกันเราอิจฉามาก เราร้ว่าเพื่อนมีแต่ผู้ชายแจ่เวลาไปเที่ยวเราก็อยากที่จะไปนะ แต่ไปไม่ได้ ถ้างั้นทำไมถึงให้เรามาเรียนไฟฟ้าล่ะถ้ารู้เป็นแบบนี้เราไม่เรียนหรอก เราจะ 18แล้วนะ เวลาเราอยู่โรงเรียนบางทีแม่ก็มาด่าหาของไม่เจอบ้าง งานบ้านบ้าง อะไรหลายๆอย่าง เราร้องไห้ที่โรงเรียนบ่อย เพื่อนก็ปลอบตลอด บางทีเพื่อนก็บอกว่า ไม่เก็บกดมั่งเหรอ ใช่เราเป็นเด็กเก็บกด อยากจะร้อง อยากจะกรี๊ด อยากหนี เคยอยากฆ่าตัวตายเกิน 10รอบ ทำร้ายตัวเองก็มี พยายามกลั้นบอกตัวเองว่าต้องอยู่ พยายามไม่เถียง อยากหนีออกจากบ้านแต่รู้ว่าก็เป็นไปไม่ได้ คิดเสมอว่าถ้าจบ ปวส. ยังไงต้องเป็นอิสระให้ได้ แต่บางทีก็อยากให้เขาปล่อยเราบ้าง รู้ว่าห่วงแต่ เราจะ 18แล้วนะ

คือว่ายุ่วเปนคอนโดอ่ะ แร้วยุ่วกะป้า คือว่าเรามีแฟนเราก้พาแฟนมาห้องเรามานั่งเร่น แต่เราไม่ได้มีอะไรกันน่ะ แร้ววันนึงเราก้พามาอีก แหนเรากินเอากะทิงแดงมากินแร้ววางไว้ตงข้างตุ้ ป้าเราเลิกงาน ก้มาเหนละก้พุดว่าพาใคเข้าในห้อง เราก้บอกว่าเพื่อน ผญ ป้าเราก้ไม่เชื่อ ก้เรยพุดว่าผญอะไรกินกะทิงแดง แร้วทำไมต้องกิน แร้วป้าเราก้บอกว่า จาไปขอนิติดุกล้องวงจรปิดว่าพาใคมา ผช รึ ญ คือเราเครียดมาก แร้วเราก้ไปปึกสาเพื่อน เพื่อนเราก้บอกว่าป้าเราคงไม่ไปหรอกแค่ขุ่ คือเราเครียดอ่ะ เราไม่รุ้จะทำยังงัย ถ้าป้าเรารุ้ว่าเราเอาผช เข้ามาในห้อง ก้ต้องคิดแน่เรยว่าราตองมีไรกัน แต่เราไม่มี เราไม่รุ้จาทำไงอ่ะ คนที่อ่านคิดว่างัยอ่ะ คิดว่าป้าเราขุ่รึทำจิงอ่ะ บอกเราหน่อย้ราเครียดมากเรย

เราอายุ 18จะ 19 แล้ว เรามีแฟนเป็นผู้หญิงด้วยกัน  พ่อแม่ คนในครอบครัวรู้  แต่พอเราจะไปเที่ยวกับแฟนก็บ่น  จะไปหาแฟนก็บ่น  แต่พอแฟนจะมาหาเราก็บ่นอีก  บางครั้งเราโกหกเพื่อที่จะได้ไป  (แต่ลองคิดๆแล้วรู้สึกผิด)  แต่พอจะพูดความจริงเขาก็ไม่ให้ แถมยังด่าด้วย เราก็ไม่รู้จะทำยังไง แล้วเขาก็ว่าเราคบใครได้ไม่นาน ทั้งที่เขาเองเป็นคนพูดเพื่อทำให้เราเลิกกับแฟน ทั้งที่แฟนแต่ละคนเราดูดีมาก และปรึกษาพี่ๆตลอด  ทำยังไงดีให้เขายอมปล่อยเราบ้าง
ปล.แม่ชอบพูดว่า หาคนดีๆและจริงจังได้แล้ว อายุก็จะ 20 แล้ว แต่พอเราหามา แม่ชอบทำให้เลิกทุกที (ครอบครัวรับได้นะคะที่เราคบผู้หญิงด้วยกัน)

คือตอนนี้เราก้ออายุ13แล้วนะ ไม่ได้ไปไหนเลย ล่าสุด ออกไปเดินกับเพื่อนนอกรร. ออกไป3.50 กลับมา5.30 มันก้อ2ชม.ไง กลับมาแม่ตีเลือดออกเลย T^T เพราะเราไม่ได้ขอออกไป เรารุ้ว่าถ้าเราขอแม่จะไม่ให้ เราเลยไม่ได้ขอ แล้ววันนั้นก้อซวยมาก แม่มารับ 4โมง ปกติ แม่มารับ5.30
แม้แต่เราเดินออกไปซื้อน้ำข้างบ้าน เดินออกจากบ้านไปแค่ 3เมตร ยังไม่ได้เลยอ่ะ T^T ทั้งๆที่เพิ่ลเค้าไปเที่ยวกัน สนุกสนาน ส่วนเราก้อยุบ้านคนเดียว นั่งเบื่อคนเดียว หดหู่คนเดียว อึดอัดคนเดียว วันๆได้แต่เดินเที่ยวยุในบ้าน เที่ยวกับทีวี เที่ยวกับคอม เที่ยวกับตู้เย็น ให้ตายเถอะ ขอออกไปบ้างก้อไม่ได้ ก็รุ้ยุว่าเปนห่วง แต่ก้อต้องเข้าใจด้วยไง เราก้อรุ้ อะไรควร อะไรไม่ควร โทรศัพท์ก้อโดนยึด ทำไรได้บ้างเนี่ย คุยกะคนอื่นทางเน็ตก้อไม่ได้ ยังไงก้อไม่โดนหลอกอยู่แล้วล่ะ ไม่เคยจะให้ออกไปไหนนี่นา เพิ่ลก้อไม่ให้คบอีก แค่เพิ่ลมันชวนออกไปเที่ยวข้างนอกเนี่ยนะ แค่เพิ่ลเรียนไม่เก่งเนี่ยนะ แต่เพิ่ลมันก้อนิสัยดี สรุป ก้อไม่มีเพิล่คบ - -
ไปไกลละ -0-

ตอนนี้หนูอายุ13เวลาหนูขอเงินเเม่เเม่ชอบอ้างว่าไม่มีเงินทุกวันเรยเม่ไม่ยอมให้สมัยก่อนกับสมัยนี้มันไม่เหมือนกันน
ทุกอย่างมันก็ต้องใช้เงินอันนี้เเพลงกะไม่เอาอันนู้นเเพงกะไม่เอาตอนเวลาไปซื้อของหนูจับของชิ้นหนึ่งในร้านใหญ่ๆหนูไม่ได้จะเอาหรอกหนูเเค่หยิบมาดูมาอ่านเฉยๆแม่ก็พูดว่าไม่เอาๆๆล่ะก็พูดเรื่องเดิมๆพูดดัวด้วยหนูอายคนอื่นจนต้องมานั่งร้องไห้คนเดียวขอเงินก็ไม่ให้บ่อยมากจนหนูทนไม่ได้ล่ะของบางยางหนูก็จำเปนมากๆเเต่เเม่เหนเปนเรื่องไร้สาระหนูก้เรยขโมยจนเเม่จัได้หนูก้พูดว่าหนูจะเอาไปให้พี่วาวเเม่กะไม่เชื่อนี่เเหละที่ทำให้หนูเปนคนเเบบนั้

ตีกุเกือบตายขาเกือบเดินไม่ได้ เลิกเรียน4โมงกว่าๆช้ะป้ะ บอกเพื่อนว่ารับยุ รร. ไปเล่นบ้านเพื่อน ตอนกับกุกลับ1ทุ่ม แม้ๆๆ โดนด่าโดนตี เหี้ยมากก อันนี้กูซีเรียสนะไม่ได้เล่นตีกุเอาเเบบเหมือนทาส อ้ะ  เคยเห้นป้ะทาสอ้ะที่โดนฟาสเป้นรอยแผลรอยเลือด แบบนั้นล้ะกุโดน อันนี้กุพูดจิงๆ
เอาส่ะแบบ กุจนคิดว่าเขาบป็นไคก็ไม่รุ้ เหมือนไม่ใช่พ่อกุนิ ถ้าเป้นพ่อกุจิงๆตีน่ะตีได้นะแต่ตีแบบไม่เป้นเลือดได้ป้ะ กุเจ้บกุแสบ เหมือนยุนรกเลยอ้ะ แสบมากก
อันนี้กุว่าคนที่ตีกุไม่ใช่พ่อกุล้ะ จักไคก้ไม่รุ้ กุโดนวันนี้แหละ กุไม่คุยไม่พูดกะคนที่ตีกุเลย ทำแบบนี้ก้เกินไป คนที่ตีกุอ้ะ ว่าจะเอาโซ่มาล่ามขา ห่วยย อันนี้กะโพดดอก จากโลกที่กุยุจนกลายเปนนรก ทนไม่ได้จิงๆว้ะถ้ากุหนีไปยุที่อื่น ไม่ยุบ้านไม่กลับมา บ้านอีก ความรุ้สึกมันจะเป้นยังไง ก้รุ้ว่าห่วงนะ แต่ก้จะไม่ขนาดนี้
เออ ก้จะน่าหั้ยโอกาสกันบ้าง ขอไปเล่นแค่นี้ก้ไม่ได้หรอ มาบังคับกัน กุก็อึดอัดเปนนะ ออกไปไหนมาไหนไม่ได้ เรียนกุก้ว่าจะตั้งใจเรียนกุจะทำมาหากิน แค่ติดเที่ยวแค่นี้ก้ด่า ตี เอาส่ะแบบ ไม่น่าอยู่ หน้าจะหั้ยโอกาสกันบ้างความรุ้สึกก้มีนะ ถ้าวันหนึ่งคนที่ตีกุอ้ะโดนพ่อบังคับตีแบบทาสด่าแบบเหี้ย  จะรุ้สึกยังไง
จิตใจคนก็มีนะเว้ยยย !!!พอกันทีเถอะพ่อ หนูพยายามเรียนตั้งใจให้จบเสมอ ถึงหนูจะติดเที่ยวก้ช่างแต่หนูก้ตั้งใจเรียนนะพ่อพ่อบังคับหนูเกินไปน่ะ หนูอึดอัดอ้ะพ่อทำไรก้ไม่ได้ทำ ออกไปไหนก้ไม่ได้ โอ้ยปวดหัวววว  กุอยากตาย !!!!

ตอนนี้เราอายุ18จะ19 ก็จะขึ้นมหาลัยอ่ะนะ แต่เราไม่อยากกลับ ตจว. แต่เขาไม่ยอม ที่เราไม่อยากกลับก็เพราะ เราอยากไปเที่ยวสงกานกับเพื่อนดูบ้าง เพราะเราไม่เคยได้ไปเที่ยวสงการเลย ไม่เคยเลยแม้จะกับพี่น้องหรือพ่อแม่ พอสงกานก็กลับ ตจว. อันนี้ก้อีกเรื่องหนึ่งคือเรื่องการขอไปเที่ยวต่างจังหวัดกับเพื่อนเราบอกว่าอยากไปเที่ยวกับเพื่อนไปเที่ยวน้ำตก ทะเล ไปกับเพื่อนมันไม่เหมือนไปกับพ่อแม่ ไปกับเพื่อนเราสามารถทำในสิ่งที่เราอยากทำได้ ถ้าไปกับพ่อแม่ เล่นน้ำก็ไม่ค่อยอยากให้เล่น แล้วก็เรื่องเลือกที่เรียนต่อ เราเป็นคนชอบศิลปะ แต่เราต้องเรียนวิทย์-คณิต เพราะ อาเรา พ่อเรา อยากให้เป็นข้าราชกาล แต่เราไม่ชอบเราอยากเรียนคอมอนิเมชั่น เขาบอกกลัวเราไม่มีงานทำ แล้วเขาก็คิดว่าถ้าเป้นข้าราชกาลพ่อแม่จะสบาย เห้ออออ แต่เราว่าถ้าเราทำงานที่ไม่ชอบก็เหนื่อยเปล่า แต่ถ้ามันเป็นงานที่ชอบถึงเหนื่อยเรามีความสุขใช่มั้ยคะ แต่เขาไม่เข้าใจเรา แต่ก็นะ เรายังแบมือขอเงินเขาอยู่เลย พูดไรไม่ได้มากกก พอพูดก็หาว่าเถียง เห้ออออออ เราเคยคิดจะหนีออกจากบ้านแต่เพื่อนก็คอยเตือนเราก็เข้าใจนะ เราเคยถามเขาว่าถ้าเข้ามหาลัยแล้วขออยู่หอได้มั้ย เขาบอกเราว่าอยากเที่ยวล่ะสิ เห้ออออ  เราอยากบอกว่าอยู่บ้านก็เหมือนอยู่หอ เราทำทุกอย่าง
ซักผ้า ล้างจาน รีดผ้า เห้ออออออ ก็เข้าใจว่าเขาเป็นห่วงนะ แต่บางทีลดความเป้นห่วงลงบ้างก็ได้มันอึดอัด สมัยนี้มันไม่เหมือนสมัยแต่ก่อน เขาไม่ไเข้าใจบ้างรึไง เราอยากหาทางแก้คะ

เราอายุ14-15แร้วแม่ไม่ปล่อยให้มีอิสระแบบคนอื่นบ้างเรยคือเราก้อโตแร้วน่ะ รุว่าอะไรควรทำอะไรไม่ควรทำ รุยุว่าเปนห่วง แต่ขอมีเวลาส่วนตัวบ้างก้อได้ ไม่เคยเชื่อใจ ไม่ไว้ใจ ไม่ฟังเหตุผล ฟังแต่พี่บ้างทีก้อน้อยใจดิ้ ทำไงให้แม่ปล่อยดี

ที่ทุกวันเอินกลับบ้านช้า กลับเย็นพ่อกับย่าก้ชอบพูดว่า เดี๋ยวเหอะไอเพื่อนน่ะระวังไว้เหอะ แบบไปไหนจะทึกทักว่าไปกับเพื่อนอย่างเดี๋ยวเลย
แต่พ่อกับย่าเคยรู้มั้ยว่า "เอินไม่เคยเพื่อนเลย"

ชีวิตโครตหน้าเบื่ออยากไปเที่ยวเเต่เเม่ไม่ไห้ไปขอไปกับเพื่อนก็ไม่ไห้ไปขอไปเองก็ไม่ไห้ไปคือจะเอายังไง

ผมอายุ19แล้ว คือเวลาผมขอแม่ไปเที่ยวกับแฟน แม่ก็จะไม่ให้ไปแบบไม่ให้เจอเลยย ผมเครียดมากก นานๆทีผมอยากไปเจอหน้าแฟนแต่ทำยังไงๆแม่ก็ไม่ยอมให้ไปไหนเลยคับ ผมอยากเป็นอิสระ แต่ต้องมาถูกกดดันอ่ะคับ ผมต้องทำยังไงดีล่ะคับ ตอนนี้ผมอึดอัดใจมากเลยคับ ผมคิดไม่ออกแล้วว่าจะต้องทำยังไงต่อดีอ่ะคับ

ตอนนี้อายุ 21 แล้วใกล้จะเรียนจบแล้วค่ะเหลือแต่ฝึกงานชีวิตที่กำลังจะกล่าวต่อไปนี้ซึ่งรวบรวมมาดีมากว่าเรื่องดีก็มีมากเรื่องชั่วก็มีมากด้วยเช่นกันงั้นเค้าจะเรียกวัยรุ่นรึป่าวก็ไม่รู้นะคนเราต่างพ่อต่างแม่ต่างสันดานคนทำก็ทำไม่มีความสำนึกคนมีก็คิดได้ก็แก้ปรับปรุ่งตัวเอง ปัจจุบันรวมกับตั้งแต่ยังเด็ก เล่นกับเด็ก ผช. ไม่ได้โดนว่าตลอด ตอนนี้มีแฟนที่บ้านรู้ละก็คิดว่าแฟนคนนี้ไม่ได้เรื่องไม่อยากให้คบ อยากไปนั่นไปนี่ก็ต้องขอขอทีก็คิดแล้วคิดอีกคิดจนหัวจะระเบิดคิดจนไมเกรนแดกกะบาลไปเลยค่ะ เป็นเรื่องยากจะพูดจะขอจริงๆเรื่องไปไหนมาไหนถ้าไม่โกหกก็ไม่ได้ไปพอไปไม่บอกก็โดนตีพอบอกความจริงก็รับไม่ได้ไม่ให้ไปอีก ต้องการอะไรไม่เข้าใจ รู้ดีค่ะผู้ใหญ่ก็ต้องเป็นห่วงลูกห่วงหลานแต่นี่ อายุขนาดนี้แล้วควรให้เขาได้ทำอะไรตัดสินใจด้วยตัวเองหัดคิดหัดเดินตามทางของตัวเองลองผิดลองถูกเส้นทางของตัวเองบ้างได้จะได้มั้ย คนนะไม่ใช่หมาผูกโซ่ไว้มัดไว้ไม่ให้ออกไปไหนใส่ตะกร้อครอบปากไว้ไม่ให้เห่าไม่ให้พูด แสดงสิ่งที่ต้องการของตัวเองได้บ้างเลย ชีวิตแม่งสั้นนะผู้ใหญ่เขาไม่รู้หรออยากทำอะไรทำไมไม่ปล่อยบ้างทำไม(ทำไม) จะตายวันไหนไม่รู้มีชีวิตตรงนี้ก็อยากทำตามความฝันหาความสุขให้ตัวเองมากๆก่อนตายก็สุขใจนอนตายตาหลับแล้วว ...

ตอนนี้อายุ 13 ก็คือเรื่องมีอยู่ว่า เราคบกับเเฟนเราเเล้วตอนเเรกอะเรากับเเฟนก็ยังไม่เคยได้จะพ่อเเม่ของอีกฝ่ายหลอก เราก็ไม่รู้ว่าอะไรควรไม่ควร เราก็ทำอะไรกันไปตั้งหลายอย่างจับมือเกาะไหล่เกาะเเขนจับนู้นจับนี้กอดบ้างไรบ้างเเละก็อีกเยอะ เราเป็นเด็กจิงเเหลละผู้ใหญ่ไม่เข้าใจเราหลอก คือมีอยู่วันนึงเราพาดเฟนเราไปเจอพ่อเเม่จะพากันไปเที่ยวโดยเอาพ่อเเม่ไป เเล้วระหว่างที่นั่งรถพอดีอากาศมันร้อน เเฟนเราเลยหมอบเเร้วให้เราเอามือบังเเดดที่คอให้ เเล้วเราไม่รู้ว่าพ่อเเม่เห็นพอกลับบ้านพ่อเเม่ก็พุดอย่างงู้นอย่างงี้ใหญ่ เราก็เเค่บอกว่าเเค่บังเเดดอะไรเเบบนี้ เเต่พ่อเเม่ไม่เคยสนใจ เขาก็บอกคนอื่นเขาเห็นมันจะดูไม่ดีอะไรเเบบนี้ เเต่ก็รู้ว่าเป็นห่วง เเต่ก็อยากให้พ่อเเม่เข้าใจพวกเราสักนิดได้มั้ย ทำอะไรบางทีมันไม่ได้เยอะเเยะเสียหาย ก็อยากให้ช่วยเข้าใจหน่อย หนูรู้ว่าอะไรถูกไม่ถูกเเต่คนเรามันไม่เหมือนกัน เเม่ตัดสินเเฟนหนูว่าเค้าเป็นอย่างนู้นอย่างนี้เคยรู้รึยังว่าผู้ชายคนนั้นเป็นยังไงรู้จักเค้าดีเเล้วหรอ เเม่พ่อหนูอยากให้เข้าใจหนูหน่อย เเม่ตัดสินเค้าเเร้วเเม่พ่อรู้ตัวตนเค้าหรือยัง😢😢 เเค่หนูจับมือเกาะไหล่กันเเค่เนี้ย พ่อเเม่ก็บอกระวังสักวันน้ำตาจะเช็ดหัวเข่า หนูรู้ว่าไรถูกไรผิดไรควรไม่ควรน่ะพ่อเเม่ หนูไม่ได้สอนน่ะหนูเเค่จะอธิบาย หนูเเค่อยากให้เข้าใจพวกเราบ้าง พวกเราก็โตเเล้วเเต่ก็ยังไม่ถึงกับหาเลียงตัวเองได้หลอก หนูรู้ถ้าพูดเเบบนี้ต่อหน้า พ่อเเม่คงพูดว่ามึงอวดเก่งมากใช่มั้ย หนูรู้ดี จบ...😔😔

เราอายุ 14 จะ 15 เเม่ไม่เคยเข้าใจ หรือไว้ใจ เชื่อใจเราซักอย่าง ไม่เคยคิดว่าเราสามารถทำอะไรหรือคิดอะไรดัวยตัวเองได้เลย เราก็มีความคิดเป็นของตัวเองนะ เเต่ไม่เคยจะได้ใช้ เรารู้สึกว่าเรากลายเป็นคนโง่ คนอ่อนต่อโลก เพราะเเม่ไม่เคยให้ออกไปเผชิญโลกภายนอกเลย เป็นเหมือนลูกเเหง่ ติดอยู่กับบ้าน จนตอนนี้เรากลายเป็นคนที่ขาดความมั่นใจอย่างเเรง เดินยังก้มหน้ามองพื้น ไม่กล้าออกความคิดเห็น ไม่มีจุดมุ่งหมายอะไรเลย เราต้องไปทำงานกลุ่มบ้านเพื่อน มันเปนงานกลุ่มสำคัญจิงๆส่งพรุ่งนี้ เรายุบนรถกับเพื่อนเเล้ว โทรไปหาเเม่ เเม่ไม่รับ เราเลยตัดสินใจที่จะไปกับเพื่อนเลย พอถึงเเล้วค่อยบอก คิดว่าเเม่จะเข้าใจ เเต่ไม่เลย กลับมาเป็นเรื่องใหญ่ เเม่ไม่ให้ไปบ้านเพื่อน เเละบอกให้โทรคุยเอาเวลาทำงานกลุ่ม มีอีกหลายครั้งเลยที่เป็นเเบบนี้ เเละเเม่ก็ตบตีเรา โยนของหนักๆใส่เรา เตะเรา เราร้องไห้ เราเบื่อชีวิตตัวเองมาก เคยอยากหนี อยากฆ่าตัวตาย เเต่ก็ทนไป จนวันนึงน้าของเรา ได้เข้ามาในชีวิตเรา มาเปลี่ยนเรา บอกเราว่าจะปั้นเราเป็นนางเเบบเพราะเรามีเเวว เราสูง 171 ซึ่งจิงๆเเล้วอาชีพนางเเบบเคยเปนความฝันของเรานะ เเต่เราขาดความมั่นใจมาก เราเลยล้มเลิกความคิดนี้ไป เเต่น้าของเราเข้ามาใช้เวลา มาสอน มาอยู่กับเรา ช่วงที่เเม่เรายุ่งกับการเปิดร้านอาหาร น้าเราพาออกไปเที่ยวทุกวัน ไปเปิดหู เปิดตา ดูว่ามันมีอะไรข้างนอกนั่นบ้าง พาเเต่งตัวสวยๆ ก็มีสั้นบ้าง ไม่ได้คลุมถึงตาตุ่ม เปิดใจคุยกับเราทุกอย่าง จนวันนึงเราเเอบชอบคนคนนึง มันเปนอะไรที่เราไม่เคยเปิดใจ ไม่เคยคิดจะทำเเละจะบอกใคร เเต่เราบอกน้าเรา ว่าเราชอบคนนี้นะ น้าเราก็ฟังเรา เเละช่วยเราโดยชวนคนคนนั้นมากินข้าวด้วย เรามีความสุขมาก เพราะน้าเราคุยกับคนที่เราชอบถูกกันมาก เเละน้าก็บอกว่าคนนี้น่ะ นิสัยดี ผ่าน น้าทำในสิ่งที่เเม่เราไม่น่าจะทำให้ได้ เเค่เเม่เรารู้ว่าคุยกับผู้ชาย เเม่ก็คงด่า ตบ เเล้วก็ยึดโทรสับ ปิดโซเชี่ยวมีเดียของเราไปเเล้ว จนทุกอย่างเริ่มจะดี เราเปลี่ยนเปนคนใหม่ บีมคนใหม่ มีความมั่นใจมากขึ้น ทุกคนเข้าหา ได้เปนทั้งสมาชิกสภานักเรียน ได้เปนทั้งดรัมเมเยอร์ เเละคนที่เราเเอบชอบ ก็ชอบเราเหมือนกัน เเต่เเล้วเเม่เรา ก็พึ่งรู้สึกตัวได้ ว่าเราน่ะเปลี่ยนไป เเละจิงๆเเล้วเราไม่ได้เปลี่ยนไปในทางที่เเย่ เราฉลาดเราไม่ซื่อบื้อ เราตามคนทัน เเต่เเม่ก็คิดไปในเเง่ลบ เเม่สั่งให้เราหยุดทุกอย่าง หยุดเรียนเดินเเบบ หยุดเรียนเต้น หยุดออกไปเที่ยว หยุดเล่นเฟสบุ้ค เเละ หยุดเจอน้า.. เเม่บอกเเม่เห็นว่าอนาคตเรากำลังพังทลาย เรากำลังกลายเปนเดกเเรด เดกก๋ากั่น มันไม่ใช่... ไม่ใช่เเบบนั้นเลย เเม่ไม่ไว้ใจเราอีกเเล้ว เเม่ไม่รู้จักลูกตัวเองเหรอ ไม่ว่ายังไงหนูก็บีมคนเดิมลูกเเม่ไง..ตั้งใจเรียนเหมือนเดิมทุกอย่าง เกรดไม่เคยตก เเต่เเค่ขอออกไปข้างนอกบ้างเเค่นั้นเอง เราเครียดมาก ร้องไห้ทุกคืน เรามีความรู้สึกว่าอยากฆ่าตัวตาย อยากหนีไปให้พ้นๆจากบ้านนี้ เเละตอนนี้เราก็กลับมาเป็นลูกเเหง่เหมือนเดิม เราต้องเลิกติดต่อน้า ที่เรารัก มากๆ.. น้าเปนเหมือนทุกอย่าง เหมือนเพื่อนที่เข้าใจ เหมือนพี่ เหมือนเเม่  เเละเราก็ต้องเลิกคุยกับคนที่เราชอบเหมือนกัน เพราะมันเปนไปไม่ได้เลยที่จะคบ หรือคุยต่อ เเต่เเย่ตรงที่ความคิดเราไม่เหมือนเดิมเเล้วสิ เรารู้อะไรมากขึ้นเเล้ว เราไม่หัวอ่อนเหมือนเเต่ก่อน เราควรจะทำยังไงดี มันอึดอัดมากจิงๆ เราควรจะทนต่อไปกลับไปเปนบีมคนเดิม
เหรอ..  เราควรทำไงดี มันตันไปหมด ไม่รู้จะหันไปทางไหน

อยากไปเที่ยวกะเพิ่ลบางอ้ะไม่กล้าขอเวลาขอพ่อเเม่ก้ชอบหน้าดุๆไม่ก้บอกอันตรายอย่างนู้นอย่างงี้คือเรา14เราน้ะไปไหนมาไหนเอาได้เเร้ว
เข้าจัยว่าเป้นห่วง

เบื่อพ่อกับน้ามากๆเลยเนี่ย ชอบคิดว่าเรายังเป็นเด็กอยู่ อายุ26แล้ว เมื่อไรจะมองเราเป็นผู้ใหญ่ มันติดตรงที่ว่าเรามีปัญหาเลยยังเรียน ป.ตรี อยู่แต่ก็จะจบอยู่ แม่มเวลาเราจะไปต่างจังหวัดกับเพื่อนผู้ชายต้องคิดวิธีกุเรื่องว่าจะพูดยังไงดี ต้องอ้างว่าไปกับมหาลัยลูกเดียว แต่บางทีเราแค่พูดลอยๆว่าไปกับชมรมก็ดันถามเราอีกว่า ของมหาลัยรึป่าว? จะบ้า ตาย แล้วก็ทำท่าทางแบบสงสัยมากๆๆอ่ะ เราเครียดอึดอัดมาก สุดๆๆๆไม่รู้จะทำยังไงดี? เราก็ไม่ใช่คนเหลวไหลอะไรนะ ทำไมต้องระแวง

เมื่อวานเลยค่ะเหตุการณ์จากตัวเบนซ์เองแหละ โกหกแม่ว่าไปเที่ยวไกล้ๆแต่ไปซะไกล พอวันนี้ไงล่ะโดนจับได้ออกไปไหนไม่ได้เลย ฮือๆๆ😭😭😭😭😭

ถ้าต้องโกหกพ่อแม่มันไม่ลำบากใจก้บ้าและล่ะ แก้ง่ายๆ จิตไต้สำนึกดีอยุ่ก้ไม่ต้องไปดิ .

อายุ 16 ค่ะ แต่ต้องโกหกบ่อยมาก เวลาจะออกไปเที่ยวข้างนอก เช่น ออกไปดูหนังก็ต้องบอกว่าไปซื้อของ อึดอัดมากค่ะที่ต้องโกหกแบบนี้ ไม่อยากโกหก แต่วัน ๆ อยู่แต่บ้านค่ะ อยากออกไปข้างนอกบ้าง ทุกวันนี้รู้สึกว่าชีวิตไม่มีจุดหมายเลยค่ะ อยากออกไปเผชิญโลกภายนอกบ้างเผื่อจะได้ตามทันโลกบ้างค่ะ บางครั้งไปโรงเรียนรู้สึกว่าบางเรื่องที่เพื่อนคุยกันเราไม่รู้เรื่องเลยค่ะ เราแค่อยากให้พ่อแม่เข้าใจเราบ้างอะค่ะ เรารู้ค่ะว่าอะไรควรทำอะไรไม่ควรทำ รู้สึกว่าเราสามารถดูแลและควบคุมตัวเองได้อะค่ะ  เราเลยลองถามเพื่อนที่ออกไปเที่ยวบ่อยๆว่าทำไมพ่อแม่ไม่ค่อยห่วง ส่วนใหญ่เพื่อนจะบอกว่า เพราะ เมื่อก่อนรั้นค่ะ ส่วนตัวเราไม่เคยรั้นเลยค่ะ ไม่ได้คือไม่ได้ ตอนนี้เรารู้สึกว่าเเราควรรั้นดีไหมถ้าอยากออกไปเที่ยวบ้าง แต่ก็ไม่อยากเป็นเด็กหัวรั้นอะค่ะ เราอึดอัดมากค่ะ ไม่เคยกลับบ้านเกิน6โมงเย็นเลยค่ะ ไม่เคยนอนค้างบ้านคนอื่นด้วยค่ะ แล้วตอนนี้เรามีแฟนอะค่ะ พ่อแม่รู้อยู่ค่ะ แต่เขาดูไม่อยากรู้เลยเวลาเราบอกไป แต่เราอยากปรึกษาเขาเวลามีปัญหาอะค่ะ แต่เรารู้สึกว่าไม่ดีกว่า เราไม่ชอบอะไรแบบนี้เท่าไหร่เลยค่ะ😭

ผมอายุ 17 แล้ว แต่ทำไมแม่ถึงไม่ยอมให้ไปเล่นกับเพื่อนนอกบ้าน บอกว่าเรากลับดึก ในความคิดผม 21.00 มันไม่ดึก พอผมจะออกไปครั้งต่อไปแม่จะเอากุญแจไปซ่อน ด่าว่าผมทำไมถึงเป็นแบบนี้บ้าง ทำไมทำแบบนี้บ้าง ผมก็ไม่ได้ไปกินเหล้า สูบบุหรี่ สักหน่อย เศร้ามาก T..T

ผมกับแฟนแต่งงานกันแล้วแฟนช่วยพ่อแม่ทำงานส่วนผมยังเรียนอยู่มีมาวันหนึ่งแฟนอยากไปอยู่หอกับผมแต่พ่อแม่ไม่ให้ไปแต่แฟนก็จะมาทำงานกับพ่อแม่อยู่นะผมควรทำยังไงดีคับ

พ่อเเม่เชื่อเเต่น้องอ่ะค่ะ ไม่เคยเชื่อเราเลย เเถมยังไม่เคยรู้เลยว่าเราโตเเล้วนะ เราไม่ใช่เด็กแล้ว ขอคำแนะนำด้วยค่ะ

เราโดดเรียนมาเล่นเกมมแต่แม่มาเห็นพอดีเราโดนแม่ว่าและแม่บ่อกว่าไม้ไห้เราเรียนแล่วเราทำไงดีอะ

เราอายุ 26 แล้ว พ่อแม่ยังไม่ปล่อยเลย กลับบ้านก่อน 2 ทุ่ม นอนไม่เกินเที่ยงคืน ออกไปที่ยวไหน รายงานความเป็นอยู่เป็นระยะๆ ไม่เคยไม่ค้างคืนที่ไหน ไม่เคยไป ตจว. เลยสักครั้ง นอกจากไปกับบริษัทที่ทำงานด้วย เพิ่งมีแฟนตนอายุ 24 ปี พ่อแม่ห่วงมาก แต่็ยอมรับแฟนเรานะ โดยให้อยู่ในสายตา ไปไหนไม่ได้
ต่ก็เข้าใจพ่อแม่นะ แต่ถ้าเราเป็นพ่อแม่คนคงจะเลี้ยงแบบเพื่อนมากกว่า

เราเรียนจบแล้วมีแฟนที่บ้านรับรู้หมดทุกคนแฟนก็มาบ้านทุกเย็นคือเราอยากทำงานหารายได้เป็นของตัวเองแต่แม่ไม่ให้ทำแม่ให้เราไปขายของให้เขาเราก็ขายให้แต่พอเราขายให้เราก็ไม่ได้อะไรเลยนะมีแต่หมดกับหมดค่าน้ำมันรถค่ากินเราก็ออกเองทั้งนั้นแต่เราก็โดนด่าทุกวันว่าขี้เกียจเห้ออเราไม่เข้าใจจริงๆเลยเงินที่ได้จากการขายของเราก็ให้เขาหมดทุกบาททุกสตางเราไม่ได้อะไรเลยเงินจะซื้อผ้าอนามัยยังไม่มีเลยต้องขอแฟนโชคดีนะที่แฟนเข้าใจเวลาแม่ใช้นะพูดกับแฟนเราดีมากอยากให้แฟนเรามาลงทุนทำร้านให้เราค่าร้านเป็นหมื่นอ่ะแฟนเราก็เข้าใจนะแต่พอเราขอแม่ไปเที่ยวกับแฟนแม่ด่าแหลกเลยไม่้ข้าใจเลย

คือ ตอนนี้ก็ 20 ละ จะปี 3 แล้ว แต่แม่ก็ยังไม่ยอมให้แฟนมาที่ห้อง โทรถามหอตลอดว่าลูกพา ผช มาห้องมั้ย แล้วตอนเด็ก แม่ไม่ยอมให้ไปไหนเลย จะไปไหนแม่ต้องไปด้วยตลอด เล่นกะเพื่อนแถวบ้านยังไม่ค่อยอยากให้เล่นเลย แม่คงไม่รู้สินะว่ามันอึดอัดมาก อยากรู้จังว่าตอนเด็กตากับยายทำกับแม่แบบนี้มั้ย

ตอนนี้อายุ16ค้ะ ก้อเป็นอีกคนนึงที่พ่อกับแม่ไม่ยอมเข้าใจ ปันหาของหนูคือเรื่องเพศค้ะหนูเป็นดี้ที่คบทอมค้ะแม่หนูก้อพอจะเข้าใจนะ แต่พ่อ(พ่อเลี้ยง)ไม่ยอมรับเรย ทำไงดีล้ะ แฟนมาขอค้างคืนที่บ้านก้อไม่ไห้ค้าง มันก้อไม่ได้เสียหายอะไรก้อแฟนเปนทอม ทอมก้อเป็นพุหญิงอะอีกอย่างคืออยากออกไปเที่ยวกับเพื่อนบ้าง ขอไปค้างกับเพื่อนกับแฟนก้อ"ไม่"อีกล่ะ ตอนนี้เก็บกดมาก ไม่ชอบจิงๆการบังคับ!"

เซงมากตอนนี้อายุ17จะ18แล้วนะทำไมพ่อแม่ถึงไม่ให้ไปไหนกับเพื่อนสักทีแค่ตลาดรถไหใกล้ๆแค่เนี่ยยังไม่ให้ไปเลย แล้วตอนกลับแม่เพื่อนเขาก้อส่งถึงบ้าน คือทำไมอ่ะไม่เข้าใจ แล้วเมื่อวานนี้มีเพื่อนผู้ชายกับเพื่อนผู้หญิงมาบ้านแม่บอกไม่ชอบเพื่อนผู้ชายเราดูขี้เก๊ก และดูเป็นเด็กไม่ดี ไม่ต้องชวนมาบ้านแม่ไม่ชอบ คือนั้นก้อเพื่อนป่ะจะให้ทำงั้นได้ไงอ่ะ เครียดมาก คัยมาคำแนะนำมาบอกเราเนี่ยนะ คิดไม่ออกจิงๆ

อายุ 23 แล้ว ไม่เคยได้เที่ยวกับเพื่อน เรียนจบแล้ว มีงานทำแล้ว จะขอลาพักร้อนไปเที่ยว แม่ก็พูดแต่คำเดียว " ไม่ " อะไรก็ " ไม่ "
ไปไหนไม่เคยโกหก บอกความจริงตลอด แต่ก็ยัง " ไม่ " เป็นเพราะอะไร ????
เวลาคิดเรื่องนี้ทีไร อยากร้องไห้ทุกที รู้สึกเก็บกดมากๆ จนมีความคิดร้ายๆเข้ามาในหัว อยากหนีออกจากบ้าน ออกฆ่าตัวตายไปให้พ้นๆ จะได้ไม่ต้องมาทนอยู่ในกรงขัง ทำงานจันทร์-เสาร์ อยากพักบ้างนะ อยากเที่ยวแบบคนอื่นเค้าบ้างนะ ทำไมละ ทำไมถึง " ไม่ " ตลอด
ตอนนี้เหมือนโรคจิตเข้าไปทุกทีละ 5555555555555555555555555

คือ เราไม่กล้าขอแม่ไปเที่ยวกับเพื่อน เพราะกลัวแม่จะไม่อนุญาต ควรทำไงดี