ประการแรก คือ ภาพของแม่ที่นั่งฟังเพลงสะท้อนให้เห็น “ภาวะความเป็นแม่” ในฐานะผู้เลี้ยงดูและผู้กำหนดอนาคตของเด็กๆ ที่เชื่อมต่อกับภาพของผู้หญิงในสังคมไทยปัจจุบัน ซึ่งเป็นเพศที่เต็มไปด้วยอารมณ์ความรู้สึกสะเทือนใจและ “อิน” หรือ “ซาบซึ้ง” กับปรากฏการณ์ต่างๆ ได้ง่าย

          ประการที่สอง คือ ภาพของเด็กพิการที่สะท้อนความรู้สึกน่าสงสารและหดหู่ ซึ่งสัมพันธ์กับความรับรู้เรื่องคนพิการในสังคมไทย ในฐานะบุคคลที่ไม่สามารถช่วยเหลือตนเอง สิ้นหวัง และรับความช่วยเหลือจากคนอื่นเสมอ
ู่

          ในแง่นี้ “Que sera sera, Whatever will be will be” หรือ “อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด” จึงอาจมิได้หมายถึงอนาคตแห่งความทุกข์ยาก หรือการต้องได้รับความช่วยเหลือตลอดเวลาของบรรดาเด็กพิการ เพราะอนาคตดูจะเป็นสิ่งที่ยากจะคาดเดา บรรดาเด็กพิการในโฆษณาในมุมหนึ่งอาจสามารถพึ่งตนเองได้โดยไม่ต้องมีหลักประกันเป็นตัวเงิน พอๆ กับเด็กพิการอีกจำนวนหนึ่งที่ต้องการความช่วยเหลือ ที่ดูจะไม่ต่างอะไรกับเด็กปกติที่บางคนอาจเติบใหญ่ด้วยตัวเอง ในขณะที่บางคนต้องได้รับความช่วยเหลือตลอดเวลา่

          สุดท้าย “Que sera sera, Whatever will be will be” อะไรจะเกิดก็ต้องเกิดไม่ว่าจะร้ายหรือดี เพราะอนาคตเป็นเรื่องที่มนุษย์ยากจะหยั่งถึง และอนาคตอาจเป็นเรื่องที่ไม่มีหลักประกันอะไรเลยก็เป็นได้