ฉันเริ่มรู้สึกว่าหมู่นี้เพื่อนสนิทที่เคยกินข้าวกลางวันด้วยกันทุกวัน เคยไปนอนค้างที่บ้าน ไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด เริ่มทำตัวเหินห่างและไม่คุยกับฉันเหมือนเดิมอีก นับตั้งแต่เธอเริ่มไปรู้จักและคบกับเพื่อนกลุ่มใหม่ ที่สำคัญ ในกลุ่มนั้น มีชายที่เธอสนใจอยู่ในกลุ่มด้วย
เธอเริ่มแต่งตัว แต่งหน้าจัด หัดสูบบุหรี่ และไม่สนใจที่จะทำกิจกรรมแบบที่เราเคยทำร่วมกันมาอีกแล้ว เมื่อฉันชวน เธอกลับตอบด้วยน้ำเสียงที่ไม่ไยดี ทั้งหาว่าฉันทำตัวเป็นเด็กๆ ทั้งที่เราก็เคยทำสิ่งนั้นมาก่อนเมื่อไม่นานมานี้ เธอเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ
แม่ถามบ่อยๆ ว่า เพื่อนรักฉันหายไปไหน ทำไมหมู่นี้ไม่เห็นโทรฯ หรือมานอนค้างที่บ้านอย่างเคย ฉันควรจะบอกแม่ไหมว่า เพื่อนคนนั้นหายไปแล้ว เหลือแต่คนแปลกหน้าที่ฉันไม่รู้จัก
ฉันไม่กล้าเล่าให้แม่ฟังว่าเพื่อนคนนั้นหายไปไหน ไปทำอะไรบ้าง เพราะกลัวว่าแม่จะห้ามไม่ให้ฉันคบ และพาลไปบอกแม่ของเธออีกด้วย
ไม่รู้เหมือนกันว่าฉันทำถูกไหม
ถึงเธอจะไม่อยากคุยกับฉันอีกแล้ว แต่ฉันก็ยังจดจำถึงรอยยิ้ม เสียงหัวเราะ หนังเรื่องโปรดที่เคยดูด้วยกัน ถึงตอนเศร้าทีไร เราสองคนต้องกอดคอร้องไห้กันระงม
ฉันยังอยากให้เพื่อนคนนั้นกลับมา อยากเดินไปหาและบอกเพื่อนว่า “สิ่งต่างๆ ที่เธอทำนั้นไม่ทำให้ฉันเชื่อได้ว่า เธอฉลาดกว่า เก่งกว่าฉัน เธออาจจะกล้ากว่าฉัน…เท่านั้นเอง..แต่ความกล้าในสิ่งที่เธอทำ กลับไม่ช่วยให้ฉันภูมิใจไปกับเธอได้เลย”
ฉันคงกำลังโกรธที่เธอลืมเวลาที่เราเคยใช้ด้วยกันไปง่ายๆ เสียใจ เพราะคิดไม่ถึงว่าเส้นทางแห่งความเป็นเพื่อนของเราจะแยกจากกันเร็วเพียงนี้ และก็ไม่รู้ว่า จะต้องเหงา เมื่อต้องกินข้าว ดูหนัง นั่งร้องไห้ ตะโกนร้องเพลง โดยไม่มีเธออยู่ข้างๆ ไปอีกนานเท่าไหร่
ฉันอาจไม่เข้าใจเธอมากพอ ฉันเพียงแต่ต้องยอมรับว่า คนเรานั้นเปลี่ยนแปลงกันได้เสมอ เหมือนฤดูกาลที่หมุนเวียนเปลี่ยนไป เมื่อฉันไม่อยากจะทำตามอย่างที่เธอเลือก ฉันก็ต้องเคารพในความเป็นตัวเธอ เพราะเธอก็ไม่สามารถบีบบังคับฉันให้ทำตามใจเธอ..เช่นกัน
ได้แต่หวังว่า สักวันเราจะกลับมาคุยกันเหมือนเดิม เหมือนเช่นที่มีฤดูฝนกลับมาเยือนให้เรานั่งมองที่หน้าต่างทุกปี
เพราะถึงอย่างไร ฉันก็ยังจำประโยคนั้นที่เธอเขียนให้ฉันเมื่อวันเกิดที่ผ่านมาได้
เธอล่ะ นึกออกไหม
คำว่า …เพื่อนกันตลอดกาล…ไง
